(foto: Gentblogt.be)
Moeizaam komt hij bij de stoeprand tot stilstand. Met één voet aan de grond houdt hij zijn fiets in evenwicht. Zijn ingevallen mond begint te malen.
‘Mevrouw, mag ik u wat vragen? Heb- u twintig cent voor me?’
‘Twintig cent?’
‘Ja, misschien een bietje raore vraog.’
Ik rits mijn portemonnee open. ‘Ik heb wel een euro.’
Hij haalt zijn puntige schouders op en doet een halfslachtige greep in zijn broekzak alsof hij wisselgeld zoekt. Een euro vindt hij ook wel OK. Hij graait de munt uit mijn handpalm en hijst zich op het zadel. Ik bijt op het puntje van mijn tong, maar de vraag komt toch. ‘Waar heb je het voor nodig?’
‘Postzegels.’ Hij slingert al weg op zijn fiets. Zijn schouderbladen liggen als ijswafels op zijn rug.
‘Ga je een brief schrijven?’
‘Jaaaoooo.’ De fiets krijgt eindelijk vaart.
‘10 euro,’ roep ik. ‘Als ik achterop mag.’
De man gooit met een ruk zijn stuur om. Tegen het verkeer in zwabbert hij op me af.
‘Een tientje voor wat?’
‘Als ik met je mee mag.’ Ik grijns.
Hij klemt zijn fiets tussen zijn benen en staart me aan. ‘Met me mee?’
Zijn mond maalt. Hij loert naar me met zijn lichtgrijze oogjes.
‘Wou je een bietje lache om mijn zaken? ’n Bietje de draak steke met mense die iets van hun leven proberen te maken? Jij ken alles beter, natuurlijk!’
Hij grist het tientje uit mijn vingers.
‘ Achterop? Vin-je dat zelf niet ’n bietje raore vraog?’