Hij draagt een blauw regenpak met gele strepen op de mouwen. Zij ook. Hij fietst op een zilvergrijze Gazelle citybike. Zij ook. Hij met stang. Zij niet. Met krakende pakken schuiven ze naast mij aan een tafeltje. ‘Wij nemen geen melk in de koffie’, zegt de vrouw tegen de serveerster. Onder hun regenpak dragen ze een beige fleecetrui, waaruit de kraag van een gestreepte polo steekt. Ze bestellen appeltaart. Er is alleen slagroomtaart. ‘Wij houden niet van slagroomtaart’, zegt de vrouw. De man slaat zijn ogen neer. De uniseks is hen niet in de kouwe kleren gaan zitten. Eén geworden vullen zij elkaars zinnen aan. Nou ja, zij de zijne. Hij zwijgt wanneer zij spreekt.
De vrouw helt naar me over en leest steels mijn krant mee. ‘Niks nieuws onder de zon’, mompelt ze. .
Ik kijk niet op. ‘Toch wel. Een zojuist aangenomen wet maakt het mogelijk om een huwelijk na dertig jaar van overheidswege te ontbinden. Dit om verdere desidentificatie van vooral de man te voorkomen. Na een korte herinburgeringscursus wordt de ex-echtelieden een examen zelfstandig functioneren afgenomen. Het verwoorden van een eigen overtuiging op persoonlijk, publiek, politiek en cultureel vlak zal onderdeel van het examen zijn.’
De vrouw staart verbijsterd naar de krant. ‘Nou ja!’ Ze hijst zich gehaast in haar regenpak. Door het raam zie ik hoe haar ongeduld groeit als de man zijn been een keer of zes moet opzwaaien om op het zadel te geraken. Maar ze zwijgt. Ze gunt hem zijn mannelijke stang.