Geduld is geen vorm van gekte. Vlak voordat Mitch op zijn scooter stapte, vroeg ze hem de selfies nog eens te laten zien. Ze keken samen naar het scherm, terwijl hij met duim en wijsvinger hun gezichten om beurten dichterbij haalde en weer liet verdwijnen in het donkere groen en rood van de rododendrons. Dichtbij, veraf, dichtbij, veraf. Steeds opnieuw haalde hij het beeld naar hen toe en liet het weer van hen af bewegen, tot ze zijn ogen, zijn gezicht niet meer kon onderscheiden. Ja, dat is wat er gebeurt. Mitch komt en gaat, komt en gaat en ze blijft en wacht. Ze wacht. Dat is het.
Uit: Wachten op Mitch, kort verhaal