Schrijvershokje

Voor hen die gingen en nog komen

Het bureau beslaat de gehele voorzijde van het babykamertje. Geen hout, maar glas om de schijn van ruimte op te houden. De glasplaat wordt gestut door twee schragen. Op de planken die de schragen verbinden, liggen stapels kleurig gekafte notitieboeken. De etiketjes zeggen niets over de inhoud: Waterscheiding, Nacht des Oordeels, Vredevorst, Stranden.
Dochters boek kookt over: schouwburgkaartjes, flyers van tentoonstellingen, een minutieus verslag van een laatste jaar en nooit verzonden afscheidsbrieven aan een dochter, die nog niet vertrokken is.
Het bureau staat onder het raam dat uitkijkt op de lommerrijke straat. Huizen, alleen of met zijn twee onder één dak, gebouwd in de jaren dertig. Een slootje scheidt de voortuinen van de geplaveide straat.

Op twee van de twaalf voetgangersbruggetjes spelen zich rond half 7 ’s avonds verschillende buurttaferelen af. Geschiedenissen die verborgen zullen blijven of misschien tot één historie vervlochten worden op het moment dat alle personages tegelijkertijd de oversteek over het slootje maken. Eerst is er de nors kijkende moeder die met twee dochters over het bruggetje stormt en vertrekt één minuut voordat haar uitgeputte man arriveert. Een halve minuut later gevolgd door de 93-jarige buurman, die kromgetrokken over het met algen begroeide bruggetje schuifelt. Hij draagt zijn geruite pet. Veertig seconden later schiet de streng gereformeerde moeder van vijf kinderen over het linker bruggetje, haar ogen gericht op haar telefoon, blind en doof voor haar jongste, die haar achterna snelt en haar rechterarm hoog opzwaait. De auto rijdt de straat al uit. Het meisje houdt stil op de laatste plank van het bruggetje. Haar gezicht staat op huilen. Met afhangende schoudertjes drentelt ze terug naar de deur die nog op een kier staat.
Tenminste dat en meer vermeldt het opengeslagen notitieboek onder de titel Streetview, the movie.

Boven het glazen bureau zweeft een vlinder. Zijn wc-rollenlijf is beplakt met propjes van verschoten crêpepapier. ‘Voor mama’. Het staat op zijn linkervleugel alsof hij een DC10 is. De twee wc-roltorens van de pennenhouder zoeken steun bij elkaar.
Beer, tot op het gaas kaal geaaid, zit als een bok op de fotokist naast het bureau. Zijn dopneus heeft omzwervingen gemaakt in de maquis van Corsica, de hortensia’s in Wales, de lavendel in de Provence, de bougainville in Marche en kleeft nu met het laatste restje lijm scheef op zijn snoet. Beer bewaakt negentien jaar meisjesleven in kleur. Boven zijn kop bungelt Pinocchio. Als je aan diens koordje trekt, maakt hij houterige danspasjes. Pinoccio heeft het eerstgeboorterecht. Beer kwam als goede tweede, gebracht door de opa en oma en toen pas kwam het meisje. Lang geleden kreeg Beer nieuwe vilten oren, waardoor hij doof werd voor het slaapliedje dat avond aan avond opklonk uit het muziekdoosje, hoog op de boekenplank.
Ter breedte van de plank is een zongele rechthoek op de muur geschilderd. De magnetische verf houdt foto’s van de bouw van de Berlijnse muur vast naast afbeeldingen van de intocht van Sinterklaas, allemaal uit 1961. Artikeltjes met titels als Vrijheid absolute noodzaak, Angst is bij mij een basisgevoel, Uit elkaar via facebook zoeken er een slordig houvast.
Waar eens de wieg stond, hurkt nu een lage boekenkast met bekroonde en genomineerde debuten, schrijvershandboeken en een muziekinstallatie naast een stapeltje cd’s. Vandaag ligt Satie bovenop, maar gisteren was dat Morrissey en eergisteren An Pierlé.
De commode is nu een ladekastje voor manuscripten, artikelen, dagboeken van de opa, brieven van de geliefde en sieraden van de oma. Er zijn er die een ereplaats hebben: het ingelegde halssnoer, het zilveren vulpotlood – verlovingscadeaus uit 1941 van de opa en oma – naast de pijp, het lederen postzegeldoosje, de houten kijker.

Een kamer vol gedenktekens voor de doden, anderszins vertrokkenen en nog ongeborenen.

Foto Morro d’Alba – Marche: het andere Italië, toen de aarde nog niet schudde en het een prachtige plek om (niet) te schrijven bood. 

ABONNEER JE GRATIS EN VRIJBLIJVEND OP ANOTHERSTORY.NL