commentellipsispingbackx

Als de avond is gevallen en de duisternis compleet, bouw ik mezelf al schrijvend aan jou weer op. Agnes, jij stelt me vragen over mijn geschiedenis, over de omvang ervan, het gewicht. Ik denk aan de plaatsen waar mijn verleden zich afspeelde, de geuren en geluiden en terwijl ik de antwoorden formuleer, realiseer ik me dat ik die stukjes leven altijd met me mee zal dragen. Uit de antwoorden aan jou – de brokstukken en stofdeeltjes – zet ik mezelf weer in elkaar, zo goed en kwaad als het gaat. Vaak past het niet meer, stukjes zijn voorgoed kwijtgeraakt of door het vele gebruik gesleten, vervormd; er zijn kierende scheurtjes, waar het licht door valt.  Een gelijmd theekopje waar schilfers af zijn, bruin verkleurd in de barsten, een half oor. Binnenkort kun je niet meer uit me drinken.
Toch kan zo’n kopje je lievelingskopje zijn.
Dat is wat je hoopt.
Dat is wat ik hoop.”

Uit: Brieven aan Agnes (fragment)